Category: Blog

Üretim Süreci

Yasin Usta Unlu Mamulleri kalite ve hijyen kuralları çerçevesinde geçmişten gelen lezzeti güleryüzlü personeli ile müşterilerine sunmaktadır.
Simit, tahinli pide, poğaça-açma-pizza-kurabiye çeşitleri, tatlı ve tuzlu kurupasta, şerbetli tatlılar üretimi yapmakta olup bunun yanısıra ekmek çeşitlerinde oldukça zengin bir menüye sahiptir.
Ekmeklerin tümü odunlu kara fırında pişmekte, başta Lüks Francala odun ekmeği, ev ekmeği, trabzon ekmeği, lavaş, tandır ekmeği, tava ekmeği ve çeşitleri, besin değeri ve kalorisi düşük olan kepek, çavdar ve tam buğday ekmeği üretimi yapmaktadır.

Ayrıca tüm şubelerinde müşterilere güvenirliğini sağlamak için kameralı sistem ile imalat yapmakta olup, canlı yayın sunmaktadır.

Üretimden Görüntüler


Simitin Tarihçesi

Simitin tarihi tahmini 600 yıl öncesine dayanmaktadır. Eğer simitin dünyanın başka neresinde olduğunu merak ediyorsanız, başka bir ülkede olmadığını görürsünüz.

Simitin Osmanlıdaki serüveni 14.yüzyıla kadar dayanmaktadır. Bu yüzyıllarda sultan sofralarında, saray mutfağında da yerini almayı başarmıştır. Aslında simit bir bakıma saraylı idi.

Hekim Bereket Türkçe el yazması tıp kitabı olan Tufet-i Mubariz adlı eserinin son kısmında Tabiat Name bölümünde yemek çeşitlerinden ve hamur işlerinden bahsederken simitten de bahsetmektedir.
Yeniçerilerin bir kolu olan “Sekban Sınıfı”na ait fırınlarda çalışmak üzere işe başlayanlara simitçi denmekte, saray fırınında “Simitçi Ustası” adı ile çalıştırılan ustalar bulunmakta idi. Görüldüğü üzere yeniçeriler simidi bolca tüketmişlerdir.

Evliya Çelebinin seyahatnamesinden İstanbul’da simitçilerin 70 fırında, toplam 300 nefer olarak çalıştığını, bunlardan kimisinin de bağlı olduğu fırınların çırakları olarak fırın hesabına çalıştıklarını öğreniyoruz.
Ancak, simitçilerin “Simitçiler, Ekmekçi ve Börekçiler” adıyla dernek kurmaları, 10 Haziran 1910 tarihinde gerçekleşiyor.

XIV. Yüzyılda Osmanlıda simit çeşitli vesilelerle karşımıza çıkıyor. Örneğin Avrupalı ressamlar eserlerinde simit ve simitçilere sıkça yer vermişlerdir. Bunlardan en ünlüsü İtalyan ressam Giovanni Birindesi’dir.
Abdül Mecit devri İstanbul’unu anlatan gravürlerinin pek çoğunda simitçiler bulunmaktadır. Diğer bir ressam ise yağlıboya “Simit Satıcısı” tablosunu da resmeden Warwick Goble’dır.

Simit’in hayatımızdaki yeri sadece II. Dünya Savaşı yıllarında bir süreliğine boş kalmıştır.

II. Dünya Savaşı yıllarında unun az olması nedeni ile bir süre simit yapımı yasaklanmıştır. Çok fazla uzun sürmeyen bu yasaktan sonra un üretiminin normal düzeye çıkması ile yapımı tekrar serbest bırakılmıştır.
II. Dünya Savaşı sonrası satışında farklı yöntemler denenmiş, poşet içerisinde ve farklı şekillerde satılmaya çalışılsa da lezzetinin bozulduğunun görülmesi üzerine tezgâhta simit satışına tekrar dönülmüştür.

Türkiye dışında hiçbir ülkede üretilmeyen simit, susam, un, maya ve pekmezden oluşur.

ÜÇ TÜR SİMİT VAR

1 – Taban simidi : Fırına tıpkı ekmek gibi kürekle atılır.
2 – Tava simidi : Tavada pişirilir.
3 – Kazan simidi : Az susamlı ve parlak görünüşlüdür. 

Simidin rengindeki ve lezzetindeki fark, şehirden şehire değişmesi ise “pekmezleme” denilen aşamanın farklı uygulanmasından kaynaklanmaktadır.

“Pekmezleme işlemi İstanbul’da ‘soğuk’ olarak, Ankara, İzmir, Bursa ve pek çok diğer yörede ise genelde ‘sıcak’ olarak yapılır. Sıcak pekmezlemenin özelliği ise Pekmez ve su yaklaşık bire bir oranında karıştırılıp bir kap içinde kaynatılır.Halka haline getirilip bağlanmış olan simitler önce bu kaynar pekmezli su içinde bir müddet ön pişirmeye tabi tutulurve hemen ardından susama bulanıp fırına sürülür.